DUYGU TOR Aile ve Bağımlılık Danışmanı

Bazen bir gencin gözlerine bakarsınız; orada tarifsiz bir boşluk görürsünüz. O boşluk aslında bir çığlıktır ama sessizdir. Çünkü uyuşturucu, sadece bedeni değil, ruhu da ele geçirir.

Uyuşturucunun pençesine düşen bir insan, ilk başta belki sadece “bir kere deneyeyim” der. Ama o “bir kere” zamanla tüm hayatını yutar. Anılar, hayaller, umutlar… Hepsi birer birer silinir. Geriye sadece maddeye bağımlı, çaresiz bir beden kalır.

Ama asıl acı, o insanın yalnızca kendisini değil, en sevdiklerini de kaybetmesidir. Bir anne düşünün; çocuğunu kurtarmak için gecelerce dua eden, gözyaşlarını gizlemeye çalışan… Bir baba düşünün; “Belki yarın değişir” diyerek her gün yeniden umutlanan… Kardeşlerin, eşlerin, dostların yüreğinde açılan yaraları kim kapatabilir?

Uyuşturucu yalnızca bireyi değil, bütün bir aileyi yıkar. Evin içine çöken sessizlik, tükenen güven, kırılan hayaller… Ve dışarıda hızla büyüyen yalnızlık.

Bu hikâyelerin en acı yanı ise çoğu zaman gözümüzün önünde yaşanmasıdır. Komşumuzda, mahallemizde, belki en yakınımızda… Ama biz çoğu zaman görmezden geliriz. Çünkü görmek, yüzleşmek demektir; yüzleşmek ise acıtır.

Oysa unutmayalım: Uyuşturucuya düşen her hayat, bizim de hayatımızdan kopmuş bir parçadır. Sessiz kalmak, bu çığlığa sırtımızı dönmek demektir.

Belki de yapmamız gereken tek şey, el uzatmaktır. Yargılamadan, küçümsemeden, sahiplenerek… Çünkü kaybolan bir genci hayata döndürmek, bir annenin gözyaşını dindirmek, bir babanın umudunu yeşertmek demektir.

Ve bazen, tek bir dokunuş bile bir hayatı geri verebilir.

Hadi hep beraber bu mücadele omuz omuza sırt sırta verelim.