Hayvan sevgisi… Herkesin dilinde, sosyal medyada süslü cümlelerle dile getirilen, altına kalpli emojiler konulan bir kavram. Ne yazık ki bu sevgi, çoğu kez klavyenin başında başlar ve yine orada biter. Sokaktaki bir köpeğin gözlerindeki açlığı, bir kedinin titreyen bedenini görmezden gelenler; iş, sosyal medyada fotoğraf paylaşmaya geldiğinde en ateşli savunucular kesilir.

Özellikle de “süslü kokinalar” diye tabir ettiğimiz bir kesim var. Onlar için hayvan sevgisi; bakımsız bir sokak köpeğine el uzatmak değil, klavye başında süslü sözler yazmak, poz vermek ve başkalarını eleştirmekten ibarettir. Kendi makyaj malzemelerine verdikleri parayı sorgulamayanlar, sıra hayvanlara mama almaya gelince “Benim bütçem kısıtlı” diyerek geri dururlar.

En acısı da şudur: Konunun ne olduğunu anlamadan, nereye varacağını bilmeden klavye başında savaş açarlar. Boyalı tırnaklarıyla klavyeye vururken, karşısındaki insanı hain ilan etmek onlar için en kolay iş olur. Oysa gerçek hayvan sevgisi, lafla değil, icraatla gösterilir. Bir kediye su vermek, bir köpeğin başını okşamak, bir kap mama bırakmak… İşte sevgi burada başlar.

Hayvanları sevmek yalnızca romantik bir paylaşım değil; sorumluluk, emek ve samimiyet ister. Süs ve gösterişle değil, içten gelen bir vicdanla yaşanır. Çünkü hayvanlar, bizim maskelerimizin değil; gerçek kalbimizin aynasıdır.