Aşk, kimi zaman masallardaki gibi büyülü, kimi zaman da gerçek hayatın soğuk yüzüyle yüzleştiren bir serüven…
Mutluluk ise adeta bir keramet; kime nasip olacağı belli olmayan, bazen çok isteyenin elinden kayan, bazen de hiç ummayanın kucağına düşen bir armağan.

Sevgi denilen şey kalbin en saf duygusu. Ama sevgi tek başına yeter mi?
Kimileri deli gibi sever, uğruna dağları aşar, gözyaşı döker; fakat kavuşamaz.
Kimileri ise sevdiğine kavuşur, birlikte bir ömür sürer.
Peki, hangisi mutludur?

Kavuşamayan, belki de içinde büyüttüğü hayaliyle mutlu olur. Çünkü hiç gerçekleşmediği için o aşk, zihninde daima kusursuz kalır.
Kavuşan ise gerçek hayatın iniş çıkışlarıyla, sevginin yanında gelen sorumluluklarla sınanır. Mutluluk onlar için sürekli değil, anlara bölünmüş bir haliyle yaşanır.

Belki de mutluluğu “kimin hak ettiği” sorusu yanlıştır. Çünkü mutluluk hak değil, bir anın içine sığan armağandır.
Kimi zaman bir bakışta, kimi zaman bir kahkahanın içinde, kimi zaman da sevdiğini düşündüğün bir sessizlikte gizlidir.

Aşk masalsa, mutluluk da masalın içindeki o küçük parıltıdır.
Kime, ne zaman, hangi sebeple nasip olacağını kimse bilemez.
Ama şunu unutmamak gerekir: Mutluluk hep uzakta aranan değil, çoğu zaman yanı başımızda duran, görebilmeyi bilenlerin bulabildiği bir şeydir.