Deprem, sel, yangın, fırtına… Yüzyıllardır yeryüzünün değişmeyen gerçeği. Biz onlara “doğal afet” diyoruz. Doğanın bir dengesi, bir döngüsü var ve bazen bu döngü içinde yıkıcı olaylar yaşanıyor. Ancak artık şunu açıkça kabul etmemiz gerekiyor: Her felaket doğanın suçu değil.

Deprem, yeryüzünün fay hatları kırıldığı için olur. Sel, yoğun yağış nedeniyle taşan suların sonucudur. Yangın, bazen yıldırım düşmesinden, bazen sıcak hava dalgasından çıkar. Bunlar doğaldır. Peki ya biz ne yapıyoruz?

Yıkılacağını bile bile zemin etüdü yapılmamış binalar dikiyorsak, dere yataklarını imara açıyorsak, ormanları korumak yerine rant uğruna talan ediyorsak, aslında bu afetleri “doğal” olmaktan çıkarıyoruz. Artık o, doğanın değil, bizim doğurduğumuz bir afettir: Doğan Afet.

Doğal afetlerde suçlu aramak yerine ders çıkarırız. Ama doğan afetlerde suç bellidir: İhmal, açgözlülük, plansızlık ve denetimsizlik. Bu yüzden afet sonrası “Kader” diyerek geçiştirmek, bizi bir sonraki felakete davetiye çıkarmaktan başka bir işe yaramaz.

Önlemler alındığında deprem yıkar ama öldürmez. Sel taşar ama şehirleri yutmaz. Yangın çıkar ama binlerce hektar kül olmaz. Bilim, teknoloji ve akıl, doğanın öfkesini hafifletebilir. Ama biz bunları görmezden geldikçe, her felaket kendi elimizle yazdığımız bir trajediye dönüşür.

Artık soruyu doğru sorma zamanı geldi: Önümüzdeki felaket doğal mı olacak, yoksa bizim ihmallerimizle doğan bir afet mi? Cevap, bugün attığımız adımlarda gizli…