Senin aşkın bir Kaşıkçı Elması etmez… Hatta bir tahta kaşık bile etmez bazen.

Bu cümle ilk duyulduğunda sert gelir kulağa. Ama hayatın tokadını yemiş herkes bilir ki, kimi zaman bir insanın gönlündeki yeriniz, dünyanın en kıymetli mücevherinden daha değersiz olabilir.

Aşık olduğunuz kişi, sizin paranız yok diye sizi sevmiyorsa, mesele sizde değildir. Mesele, onun neye değer verdiğindedir. Değer yargıları parayla, statüyle, dış görünüşle ölçülen biri, kalbinizden taşan sevgiyi görmezden gelir. Çünkü onun terazisinde aşk tartılmaz.

Oysa Kaşıkçı Elması da zamanında, sadece “parlak bir taş” sanıldığı için üç tahta kaşığa satıldı. Düşünün; bugünkü değeri milyarları bulan bir mücevher, sadece bakış açısı yüzünden üç kuruşluk nesnelerle takas edildi. Kim bilir, o elmasa ilk sahip çıkanlar, onda ne görmediler ki ellerinden bıraktılar.

İnsan da böyledir aslında. Bazı yürekler, görünürde bir tahta kaşık kadar sade durur ama içine bir bakabilseniz, sevginin, sadakatin, vefanın en nadide cevherleriyle doludur. Ama ne yazık ki, çoğu kişi sadece yüzeye bakar. Parlayan şeyleri değerli sanır. Sessiz, derin, hakiki olanı kaçırır.

Seven insan, sevdiği uğruna dünyanın dönüş yönünü bile değiştirmek ister. Gerekirse kendi ekseninden vazgeçer. Ama sevgiye karşılık bulamadığında… İşte o zaman, içinde bir yer sonsuza dek soğur. O yürek bir daha kolay kolay ısınmaz.

Belki de sorun, değerli olanı tanımayı unuttuğumuz çağda yaşıyor olmamızdır. Belki de biz, tahta kaşık sandığımız yüreklerin aslında birer Kaşıkçı Elması olduğunu fark etmeyi artık öğrenmeliyiz.

Sevgi, elmas değildir. Ama elmasa bile değer katabilen tek şeydir.