Sevgili Okurlarım,

Uzun bir süre sizlerden uzak kaldım. İşlerimin yoğunluğu ve ailevi sorunlarım yüzünden elime kalem almakta güçlük çektim. Ancak bu süre boyunca içimi en çok yakan meselelerden biri, toplumumuzun kanayan yarası olan uyuşturucu illeti oldu.

Bu bataklığa düşen gençlerimiz, ne yazık ki kendi iradeleriyle kolay kolay çıkamıyorlar. Kısa süreliğine bırakıyor gibi görünseler de, çevre baskısı ve yanlış arkadaşlıkların etkisiyle yeniden o karanlığa sürükleniyorlar. Bir sigara, bir hap, bir enjeksiyon derken gençliğimizin hayatı elinden kayıp gidiyor.

Uyuşturucu, sadece kullanan kişiyi değil, onun ailesini, sevdiklerini ve tüm toplumu derinden yaralıyor. Anne-babalar çaresiz, kardeşler umutsuz, komşular endişeli… Kısacası bir insanın hayatı zehir olurken, onunla birlikte onlarca hayat da sessizce çöküyor.

Çare elbette var. Öncelikle ailelerin bilinçlenmesi, çocuklarını yalnız bırakmaması, onların en yakın dostu olabilmesi gerekiyor. Ardından devletin ve sivil toplum kuruluşlarının daha etkin çalışması, gençlerimizi sporla, sanatla, eğitimle hayata bağlaması şart. En önemlisi de “bir kereden bir şey olmaz” yalanına kanmamak ve gençlerimize bu bilinci küçük yaşta aşılamak.

Sevgili dostlar, ben yeniden yazmaya başlarken sizlere naçizane çağrım şudur: Uyuşturucuya karşı birlikte savaşalım. Gençlerimizi kurtaralım. Çünkü kaybettiğimiz her genç, geleceğimizden çalınmış bir umuttur.