Eylül…
Takvimler yaprak dökerken, kalpler de biraz eksilir. Yazın neşeli kahkahaları geride kalır, yerini hüzünlü bir sessizlik alır. Belki de bu yüzden Eylül, her zaman biraz aşkı, biraz ayrılığı, biraz da derin hüznü barındırır içinde.

Aşk, Eylül’de farklı kokar. Sararan yaprakların arasına gizlenmiş bir mektup gibidir. Biraz eksik, biraz kırık, biraz da umut doludur. Eylül’de sevdaya yakalananlar bilir ki; aşk, tıpkı bu mevsim gibi kısa süreli bir bahar, ardından uzun bir kış bırakabilir ardında.

Hüzün ise Eylül’ün en sadık yol arkadaşıdır. Gökyüzü griye döner, rüzgâr serin eser ve insanın içine işleyen bir sessizlik çöker şehirlere. Bu hüzün, kimi zaman bir ayrılığın gölgesi olur, kimi zaman da geçmişin hatıralarıyla sarar sarmalar insanı.

Ve ben sorarım kendime: Eylül’ün hüznü mü aşkı besler, yoksa aşk mı Eylül’ün hüznünü daha derin kılar?

Bazen cevabı bilmeye gerek yoktur. Çünkü Eylül, aslında insanın içindeki duygulara ayna tutar. Aşkın en coşkulu yanını da gösterir, en kırık tarafını da. Hüzünle harmanlanmış bir sevda, Eylül’ün serin rüzgârı gibidir; içimizi üşütür ama ruhumuzu da tazeler.

Belki de bu yüzden her Eylül geldiğinde kalemim aynı satırları yazar:
“Aşk, biraz Eylül’dür aslında. Sararır, savrulur ama hep yeniden filizlenir.”