CHP’nin içinde yıllardır oynanan bir oyun var: “Hemşehricilik.”
Parti meclisi mi? Hemşehri.
İl başkanı mı? Hemşehri.
İlçe örgütü mü? O da hemşehri.

Sanki Atatürk, Cumhuriyeti kurarken “CHP’yi Kars, Ardahan, Iğdır dernekler federasyonu” olsun diye kurdu. Hemen hemen her yerde aynı tablo. Bir bakıyorsun İzmir’de bile ilçe başkanı, yanındaki yönetim kurulu üyeleriyle birlikte “bizim köyün çocukları”ndan oluşuyor. Bu ülkenin Edirnelisi, Trabzonlusu, Ankaralısı, Mersinlisi, Antalyalısı yok mu? Onların bu partide hakkı yok mu?

Aslında mesele hemşehrilik değil, mesele liyakat. Çünkü bu işin adı dost kayırmacılığı, akraba kollamacılığı, ahbap-çavuş düzeni. Bugün CHP’nin iktidar olamamasının en büyük sebeplerinden biri de bu. Birileri kusura bakmasın ama parti içindeki en büyük kanser, işte bu hemşehricilik.

Kimi yerlerde öyle ilginç ki, aynı soyadı taşıyan üç yöneticiye rastlıyorsunuz. İl başkanı “dayımın oğlunu getirin” diyor, ilçe başkanı “köylüm olsun” diyor, meclis üyesi “bizden olsun” diye bastırıyor. Peki geriye ne kalıyor? Halkın partisi mi, yoksa “hemşehrilerin partisi” mi?

Soruyorum: CHP’yi Karsılar mı kurdu?
CHP’yi Ardahanlılar mı var etti?
Iğdırlılar mı Cumhuriyeti inşa etti?

Elbette hayır! Cumhuriyeti bu ülkenin tüm vatandaşları kurdu. Ama bugün bakıyoruz ki “hemşehri oyunu” CHP’yi içeriden kemiren bir kurt gibi. Partinin içinde başarı değil, kimlik kartındaki memleket hanesi konuşuyor.

Kusura bakmasınlar ama “hemşehri devrimi” CHP’yi ileriye değil, geriye götürüyor.

Gölge Adam soruyor:
Bir gün CHP, “Türkiye’nin partisi” olmayı başarabilecek mi, yoksa “hemşehrilerin partisi” olmaya devam mı edecek?