Göz gördü, gönül sevdi, söz diyemedi,
Kalp yandı, sessiz kaldı, el değmedi.
Sevda bu, karşılık beklemezdi,
Yine de umutla hep bekledi.

Bir gülüşte bahar gördü, sararıp soldu,
Bir bakışta ömür verdi, geri alamadı.
Kalp bilirdi, bu yol sonu çıkmazdı,
Ama sevda dediğin, dönüp bakmazdı.

Sevgi bazen gözden girer kalbe…
Önce gözlerin görür onu. İçinde bir ışık yanar, beynine haber uçurur:
“Buldum… Onaylıyor musun?”

Beyin, hesap kitap yapar: “Ya olmazsa, ya üzülürsek?”
Ama kalp… O, böyle düşünmez. Bir kere onay aldı mı, ömür boyu sever.
Karşılık beklemeden, adını bile bilmeden, sadece hissettiği için sever.

Belki o güzel kız seni hiç fark etmez.
Belki gülüşü sana değil, başkasına aittir.
Belki tek bir selam bile gelmez senden yana.
Ama sen sevmekten vazgeçmezsin. Çünkü bilirsin, sevgi almak için değil, vermek için var.

Severken kaybetmek…
Dışarıdan bakan için hüzünlüdür.
Ama içten bakan bilir ki, bu aslında bir kazançtır.
Çünkü karşılık bulmasa da sevgi, kalbini büyütür.
Ruhunu inceltir, seni daha derin, daha insan yapar.

Ve bazen en güzel aşklar, hiç yaşanmayanlardır.
Çünkü kırılmazlar, eksilmezler, hep ilk günkü saflığında kalırlar.
Sen “kaybettim” sanırsın…
Oysa kazandığın, hâlâ sevebilen bir kalbin olmasıdır.