Ölmek mi korkutur yoksa bu yaşamdan yaşayan bir ölü olarak geçip gitmek mi? Bizim adımıza hazırlanmış rollerde sahte oyunculuklar sergileyerek, neyi sevip neyi sevmediğimizi, başkalarının karar verdiği,

Cinsiyetimize göre, kadınsak; korkutularak, varoluşundan dolayı utandırılarak, ehlileştirilmemiz, edilgen, çilekeş olmamız gereken,

Erkeksek; kudretli, azametli, güçlü olabilmek için vahşileşerek önemli! Olmaya çalışmak.

Neyin doğru neyin yanlış olduğunu, beyni, safsatalarla, dogmalarla dolu ilüzyonlardan oluşmuş zihniyetin belirlediği bir yaşam mı?

Yaşam sayfamızı, başkalarının canının istediği gibi karaladığı, insanlık dışı ilkel egosunu tatmin ettikten sonra buruşturup fırlattığı bir yaşama ne kadar değerli denebilir?

Her şeyden önce kendimize aşık olmak ve kendimizi sevmek için var olan kalbimizi, zihninde, yılanların, akreplerin solucanların dolaştığı parazitlerin zehirli oklarına maruz bırakarak kalbimize haksızlık yapmamalıyız…

Her insan nevi şahsına münhasır, çok özel değerli, eşsiz, biricik bir varlıktır.

Kendi karanlığında boğulduğunun farkında olmayanların ışığınızı söndürmesine izin vermeyin

Aldığımız her nefesi, geçen her saniyeyi, kalbimizi sıcacık yapacak, ılgıt ılgıt huzura boğacak, benliğimize iyi gelecek, ruhumuzun ebedi varlığını duyumsatacak, eylemler için harcamalıyız…

Kendi gerçeklerimizi gerçekleştirdiğimiz, tüm boyutlarıyla bedenimizin, varlığımızın, lideri, yöneticisi olduğumuz bir yaşam için nefes tüketmeliyiz.

Yaşayan bir ölü olarak değil; kendini seven, kendine saygı duyan, değer veren, rüya gibi bir hayat, anlamlı bir yaşam yaşamış, bir birey olarak bu dünyadan göçüp gidebilmeliyiz…