Bu dünyaya bir defa geliyoruz

Hepimizin belli bir yaşam süresi var ne kadar bilmiyoruz

Bu süre anne rahmine düştüğümüz anda başlıyor embriyoda ilk oluşan organımız kalbimiz ve sinir sistemi olduğunu bilim söylüyor.

Bu dünyaya Sevgi duygusunu yaşama ve yaşatmak için geldiğimizin kanıtı olsa gerek.

Bizim gibi üçüncü dünya ülkesi olmakta ısrarlı toplumlar için SEVGİ kelimesi anlam olarak çok zararlı.! Habis ruhlara göre, bunun yanına AŞK, MUTLULUK kelimelerinin eklenmesinin tahayyülü bile azap çukuruna çekmeye muktedir…

Yaşam yolculuğumuzun ilk anından itibaren bedenen varoluşumuzu kusursuz bir şekilde gerçekleştiren, yaratıcı büyük güç, sınırsız Sevgi enerjisi, muazzam aklın sol yanımıza yerleştirdiği kalp, ne yazık ki dehşet bir şekilde empoze edilen korku, utanma, suçluluk, azap, cezalandırmayı hak etme, değersizlik, utanma duygularının korkunçluğunun yarattığı kasvetin boğucu havası içerisinde atabilmek için çırpınıyor…

Sıkıştırılıp tıkıştırıldığı, karanlığa mahkum labirentlerin çıkmaz sokaklarında bir nebze olsun ışık hüzmesi, Sevgi kırıntıları arayarak, yalan rüzgarının önünde oradan oraya savrulan kuru yaprak gibi, varsayımları gerçek sanabiliyor.

Kendini sevmeyi, değer vermeyi, önemsemeyi, biricikliğini, eşsizliğini görememenin bedbahtlığıyla kirletilmiş yaşam sayfasıyla ömrünü tüketiyor.

İçinde bulunduğu bedene ıstırap çektirerek, sahtelik maskeleri ile kendini kandırmaya ne kadar devam etmeli?

Yaşam yolculuğumuzda en değerli hazinemiz kalbimiz

. Bu kalp azap saçan ruhların yarattığı illüzyonlardan korkmak, kendini sakınmak için mi atmalı.?

Hücrelerimize kadar bizi ısıtacak Sevgi duygusunu yaşamak ve yaşatmak,

anlamlı bir yaşam için mi atmalı.?

Ne güzel söylemiş Nazım Hikmet

‘’ Yeter ki kararmasın sol memenin altındaki Cevahir…’’

Sol memenizin altındaki Cevahiri zebanilerin irinli ruhlarından büyük bir ihtimamla koruyun.

Koruyun ki Sevgi duygusu tüm ihtişamı ile yeşerebilsin…