Günlerden beri yazıp yazıp siliyorum. Ne söylersem söyleyeyim, ne yazarsam yazayım içimdeki öfkeyi tanımlayamıyorum! Geçmişten beri artarak gelen kadına şiddet ve kadın cinayeti olaylarından sonra son zamanlarda gencecik iki kadının öldürülmesi, birinin surlardan atılması ve hatta başının kesilip annesinin önüne atılması, diğer kadının da aynı kişi tarafından canice öldürülüp diğerinden daha az canice(?) öldürüldüğü için yeteri kadar gündem bile olamaması, akabinde tekrar gelen kadın cinayeti, kadına şiddet, öğrenci yurdu önünde taciz olayları… Okuması bile içinizi kararttı, değil mi?
Okumalısınız!
Köşemin adı her ne kadar “Sanat Rüzgarı” olsa da mevcut yaşananlardan sonra şu an sanat hakkında konuşmamı beklememelisiniz! Ve hepimiz gerekirse başka hiçbir şey yapmadan bu konunun üzerine gitmeliyiz… Birimizin bile susma hakkı yok, bu olayları gündemden düşürmeden tepkimizi göstermeliyiz, katledilen her bir kadına ve birbirimize karşı bunu borçluyuz! Ve bundan sonra olabilecek her türlü kötülük için toplumsal bir görev olarak bir kişinin dahi susma şansı olamaz, olmamalı! Bir şeyleri kabullenme fikri söz konusu dahi edilmemeli, bu konular dışında herhangi bir şey düşünme fikrinden, gündemi değiştirme potansiyeli olan her fikirden, her şeyden uzak durulmalı! Bundan öncesinde her şey kötüye giderken yeterince sesimizi çıkaramadığımız her an için hepimiz suçluyuz!
Travma yaşamış olmak için şiddet olayını bizzat yaşamış olmak da gerekmiyor. Toplumdaki bireyler şu anda dolaylı bir travma yaşamakta. Bundan sonraki günlerde “Sırada hangimiz var?” diye düşünmek zorunda bırakılmaktan, toplumsal olarak içine itildiğimiz korkunç travma ile yaşamak zorunda kalmaktan, bu travmadan iyileşemeden canımızın derdiyle kendimizi savunma yolları bulmak zorunda kalmaktan, hayatta kalmanın yollarını aramaktan UTANIYORUM!
Bizler kadınız ve bu toplumun bir parçasıyız. Hiçbir sebep en temel hakkımız olan yaşama hakkımızın elimizden alınmasına sebep olamaz! Gerekli yaptırımlar uygulanmayıp katil ve sapıklar cesaretlendirilmeye devam edildiği sürece iş daha da içinden çıkılmaz bir hal alacak, herkes kendi adaletini uygulamaya çalışacaktır. Bu da korkunç bir kaos ortamının hakim olması demektir… Mağarada yaşamadığımız, Mustafa Kemal Atatürk’ün kurduğu Türkiye Cumhuriyeti’nin evlatları olduğumuz için, devletimiz en temel görevi olan toplumun huzurunun sağlanması için gerekli tüm adımları uygulamalıdır. Toplumun huzurunun sağlanması hepimizin en temel hakkıdır. Gerekirse yeni yollar bulunmalıdır.
Bunların olmasını beklerken ne yazık ki kendimizi ve birbirimizi korumak zorundayız… Tepkimizi vermeye devam edeceğiz!
İnsanca yaşamamızın bizlere layık görüldüğü, potansiyel suçluların yapacaklarının sonuçlarından korkarak suça cesaret dahi edemeyeceği, en temel hakkımız olan yaşama ve güvende olma haklarımızın ellerimizden alınmadığı, cinayet, şiddet, taciz ve tecavüzü konuşmak zorunda, hakkımızı aramak ve kendimizi korumak zorunda olmadığımız, sağlıklı bir mental sağlığa sahip olup canımızın derdine düşmediğimiz, sanat köşesinde sanat konuşabilmenin(?) normalleşebildiği aydınlık yarınlara…
